Category: มลพิษพลาสติก Plastics Pollution

http://www.krobkruakao.com/rerun/8/114460

http://www.nationmultimedia.com/news/national/30307347

February 27, 2017 01:00
By PRATCH RUJIVANAROM
THE NATION

Earlier this month, pictures of large amounts of garbage floating in the sea spread on social networks and sparked public concern about a chronic but often forgotten problem affecting Thai marine resources. Government authorities and the environmental group Greenpeace agree that both public and private measures must be implemented to counter this problem.

Greenpeace Southeast Asia campaign director Tara Buakamsri said the garbage problem was very serious and urged sustainable solutions that start at the individual level.

“I myself did not really realise how serious this problem was until I saw the picture of floating piles of garbage,” Tara said. “I understand that this is only a fragment of the garbage that ends up in the sea, as a study has found that one out of every 100 pieces of garbage will be washed into the sea.”

He said the recent discovery of piles of garbage floating off Chumphon and Prachuap Khiri Khan were just the tip of the iceberg, as a large amount of garbage in the sea was hidden from the view – below the water surface.

“It is obvious that most garbage in the sea comes from garbage on land, washed into rivers and ending up in the sea. We are all generating trash every day, so if we want to solve this problem, we have to fix it through our behaviour,” he said.

“One thing that we can do is to reduce the usage of single-use plastic, and recycle and reuse our garbage. These are not easy things to do, so the authorities should also come up with policies and regulations to help reduce the amount of garbage.”

State policies that could promote a reduction in the amount of garbage, he said, were surcharges for plastic bags at supermarkets and free garbage collection for households that recycle their waste.

“Plastic garbage is the most common trash in the sea and Thailand still does not have a strong policy to control the usage of plastic compared to other countries,” Tara said.

According to a study published in Science magazine, Thailand ranked sixth on a list of the largest producers of garbage that ends up in the sea in 2010, with a total of 1 million tonnes of plastic garbage per year.

The scale of rubbish from Thailand that ends up in the ocean is huge, considering findings two years ago by Ocean Conservancy that about 8 million tonnes of plastic trash end up in the seas around the world every year.

The study by Ocean Conservancy found that more than 150 million tonnes of plastic trash had ended up in the world’s oceans since 1950.

In terms of state policy, Natural Resources and Environment Ministry secretary-general Wijarn Simachaya said short-term solutions include a ministry ban on plastic bags and containers in some marine national parks.

The ministry plans longer-term measures to control the use of plastic in seaside provinces in the near future.

“We are looking at possible changes to laws, for instance the Enhancement and Conservation of National Environmental Quality Act – to control the use of plastic in seaside provinces via measures like collecting fees for plastic bags or extra taxes on goods that cause pollution,” Wijarn said.

“However, we still have not reached a conclusion and there will be more debate about this issue before we can impose a new policy.”

Tara said garbage in the sea was a problem the public should not ignore because plastic biodegrades very slowly, but will break into small pieces that include many toxins that fish will consume. And they will end up being eaten by human beings.

“Cleaning up the ocean is very hard and expensive work and we should focus on solving this problem by changing our behaviour,” he said.

ธารา บัวคำศรี

ไม่ได้มีแค่แพขยะใหญ่แปซิฟิก (Great Pacific Garbage Patch) แต่ประเทศเราก็ไม่น้อยหน้า มีแพขยะอ่าวไทยด้วย และแพขยะดังกล่าวนี้เป็นเพียงยอดภูเขาน้ำแข็งของวิกฤตขยะประเทศไทย

เมื่อวันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2560 ดร.ธรณ์ ธำรงนาวาสวัสดิ์  ได้เผยแพร่ภาพแพขยะขนาดยักษ์กลางอ่าวไทย ยาว 10 กิโลเมตร จากข้อมูลของพี่ชาวประมง “ป๊ะป๋า วงเวียน” ผู้พบแพขยะยาว 10 กิโลเมตร ในทะเลนอกชายฝั่งชุมพร

กรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง และกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ได้วิเคราะห์ข้อมูลคาดการณ์ถึงผลกระทบที่จะเกิดขึ้น ระบุว่า “มวลขยะทะเลดังกล่าว มีทิศทางจะถูกพัดพาออกสู่ทะเล ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของเกาะง่าม ไม่ส่งผลกระทบกับแนวปะการัง ชายหาด และระบบนิเวศที่เปราะบางบริเวณใกล้ฝั่ง”

เทคโนโลยีอวกาศและภูมิสารสนเทศช่วยให้เราสามารถติดตามการเปลี่ยนแปลงต่างๆ ที่เกิดขึ้นบนผิวโลกได้ในแบบเวลาจริง (real-time) แต่การมีแพขยะขนาดใหญ่ลอยอยู่กลางทะเลนั้นก็ไม่ควรวางใจ เพราะ

1) นี่คือส่วนเล็กๆ น้อยของพลาสติกราว 1 ล้านตันที่อยู่ในมหาสมุทรของโลก อันมาจากกิจกรรมของมนุษย์บนฝั่ง โดยขยะที่เรามองไม่เห็นน้ำจมอยู่ใต้ท้องมหาสมุทร ไม่ได้ลอยขึ้นมาบนผืนน้ำ

2) ไทยติดอันดับประเทศที่มีการปล่อยขยะพลาสติกลงในมหาสมุทรมากที่สุด 

3) หากไม่จัดการให้ดี เศษพลาสติกทั้งหลายที่เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอาจกลายเป็นอาหารของปลาผิวน้ำ มีการศึกษากระแสวงวนใหญ่แปซิฟิกเหนือ (North Pacific Ocean Subtropical Gyre) ซึ่งมีขนาดราวสองเท่าของรัฐเท็กซัส สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ มีปลาผิวน้ำขนาดเล็กจะมาอยู่รอบๆ มีความหนาแน่นของปลาหนึ่งตัวต่อหนึ่งตารางเมตร และพวกมันก็กินพลาสติกเป็นอาหาร ตัวกินพลาสติกจะเป็นปลาผิวน้ำในเขตมหาสมุทรลึกอย่างปลาผิวน้ำ (Lanternfish) หรือปลาผิวน้ำอื่น ๆ ที่ว่ายสู่ผิวน้ำตอนกลางคืนเพื่อหาอาหาร

อ่าวไทยไม่มีกระแสน้ำอุ่นมาเจอกระแสน้ำเย็นแบบมหาสมุทรแปซิฟิก ซึ่งเป็นเงื่อนไขสำคัญของการรวมตัวของขยะกลางมหาสมุทรลึกถึงแม้จะมีปฏิบัติการกวาดแพขยะขึ้นฝั่ง แต่วิกฤตขยะในทะเลไทยคงไม่คลี่คลายได้โดยง่าย

พลาสติกไม่สามารถย่อยสลายได้ตามธรรมชาติ แต่จะแตกตัวเป็นชิ้นเล็ก ๆ และคงอยู่ในสิ่งแวดล้อมเป็นเวลาหลายร้อยปี ซึ่งพลาสติกที่อยู่ในทะเลชิ้นเล็ก ๆ เหล่านี้มีลักษณะคล้ายกับอาหารของสัตว์ทะเล และแน่นอนว่าอาจจะส่งผลย้อนกลับมาหามนุษย์ในที่สุดในรูปแบบของอาหารทะเลปนเปื้อนมลพิษพลาสติก

ภาพกระแสน้ำวนมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ บริเวณจุดรวมแพขยะใหญ่แปซิฟิก (Great Pacific Garbage Patch)

การทำความสะอาดขยะในทะเลและมหาสมุทรอย่างมีประสิทธิภาพนั้นไม่ต่างอะไรกับการเข็นครกขึ้นภูเขา และต้องเสียเวลาและทรัพยากรอย่างมหาศาล นี่คือความท้าทายของวาระแห่งชาติอย่างแผนแม่บทการบริหารจัดการขยะมูลฝอยของประเทศ ว่าจะเน้นถึงการคลี่คลายรากเหง้าของปัญหาซึ่งยึดโยงอย่างแนบแน่นกับการบริโภคที่ล้นเกินและการปรับเปลี่ยนทัศนคติและพฤติกรรมของคนในสังคมได้หรือไม่เพียงใด

แปลจาก qz.com

ถึงแม้ว่าพลาสติกทำขึ้นในช่วงศตวรรษ 1800 แต่ก็ในราวปี ค.ศ.1950 ที่เรื่องราวแห่งความรักระหว่างมนุษย์และพลาสติกได้เกิดขึ้น พลาสติกราวสองล้านตันที่ผลิตใน ค.ศ. 1950 เพิ่มปริมาณเป็นยี่สิบเท่าในช่วงสองทศวรรษ

นับตั้งแต่ทศวรรษ 1970 พลาสติกอย่างน้อยร้อยละ 0.1 มีจุดหมายปลายทางอยู่ที่มหาสมุทร การประเมินอย่างต่ำระบุว่าพลาสติกราว 1 ล้านตันอยู่ในมหาสมุทร ซึ่งจริงๆแล้วน่าจะมีมากกว่านั้น

ที่น่าประหลาดก็คือ พลาสติกไม่ได้อยู่ที่นั่น หรืออย่างน้อย พลาสติกส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ที่นั่น นักวิทยาศาสตร์พบว่าพลาสติกประมาณ 7,000 ถึง 35,000 ตัน ลอยอยู่บนผิวมหาสมุทร หรืออาจกล่าวได้ว่า ร้อยละ 97-99 ของขยะพลาสติกในมหาสมุทรนั้นหายไป

แล้วพลาสติกเหล่านี้หายไปไหน อาจเป็นไปได้ว่ามันอาจถูกย่อยสลายโดยแสงอาทิตย์ หรือชิ้นส่วนเล็กๆ ถูกซัดกลับเข้าฝั่ง แต่นักวิจัยยังมีคำถาม

นักวิทยาศาสตร์ตั้งสมมุติฐานว่า สิ่งที่น่าจะเกิดขึ้นได้มากที่สุดคือปลาตัวเล็กทั้งหลายกินพลาสติกเหล่านี้เข้าไป ตัวกินพลาสติกน่าจะเป็นปลาผิวน้ำในเขตมหาสมุทรลึกอย่าง lanternfish หรือปลาผิวน้ำอื่นๆ ที่ว่ายสู่ผิวน้ำตอนกลางคืนเพื่อหาอาหาร ปลาเหล่านี้อยู่ไกลและห่างจากฝูงปลาที่เป็นที่นิยมที่สุดในทะเล

​NOAA Photo Library via Flickr

สิ่งที่ระบุว่าปลาเล็กปลาน้อยเหล่านี้กินพลาสติกเป็นอาหารมาจากความจริงที่ว่าขนาดของเศษพลาสติกที่หายไปนั้นจะอยู่ระหว่าง 0.5-5 มิลลิเมตร เป็นขนาดเดียวกับสิ่งมีชีวิตที่ปลาเล็กผิวน้ำเหล่านี้ชอบกิน

มีการศึกษาพบว่าราวหนึ่งในสามกินพลาสติกเข้าไป ในท้องของปลาเล็กๆเหล่านี้มีเศษพลาสติกที่มีขนาดดังกล่าว

และยิ่งมีเหตุผลหากพิจารณาถึงจุดที่พลาสติกมารวมกันในมหาสมุทร จากแผนที่ด้านล่าง

​”Plastic debris in the open ocean,” Cózar et al. 2014

จะเห็นว่า จุดที่มีการรวมตัวของพลาสติกมากที่สุดอยู่ใน 5 บริเวณ เป็นบริเวณที่ของกระแสน้ำในมหาสมุทรเคลื่อนเป็นวงใหญ่

เมื่อกระแสน้ำอุ่นเจอกระแสน้ำเย็น จะเกิดการเคลื่อนตัวเป็นวงกลมขนาดใหญ่ของน้ำและเศษวัสดุต่างๆ กระแสน้ำเหล่านี้คล้ายเป็นสายพาน เมื่อพลาสติกที่เราทิ้งลงทะเลเคลื่อนเข้าไปยังกระแสน้ำหมุนวนเหล่านี้ บางครั้งไกลออกไปนับพันนับหมื่นไมล์ กระแสน้ำวนที่มีการศึกษามากที่สุดคือ the North Pacific Ocean Subtropical Gyre ซึ่งมีขนาดราวสองเท่าของรัฐเท็กซัส สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ ปลาผิวน้ำขนาดเล็กเหล่านี้จะมาอยู่รอบๆ มีความหนาแน่นของปลาหนึ่งตัวต่อหนึ่งตารางเมตร

เราไม่มีข้อมูลเพียงพอว่าพลาสติกที่ปลากินเข้าไปจะเกิดอะไรขึ้นกับปลา หรือยังไม่รู้ว่าปลาเหล่านั้นจะสามารถขับถ่ายเอาอาหารพลาสติกออกมาได้หรือไม่อย่างไร สิ่งที่เป็นกังวลคือ สารพิษที่อยู่ในพลาสติกอาจซึมเข้าเนื้อเยื่อของมัน เป็นเรื่องแย่ของปลาผิวน้ำเหล่านั้น แล้วก็สำหรับมนุษย์ด้วย จากการศึกษาพบว่า เศษพลาสติกขนาด 0.5-5 มิลลิเมตรยังพบได้ทั่วไปในท้องของปลาใหญ่ที่กินปลาเล็ก ปลาใหญ่เหล่านี้รวมถึงทูน่า แมคเคอเรลและปลาอื่นๆ ที่นำมาทำเป็นซูชิ