วิธีการหลายอย่างที่ใช้วัดการใช้ทรัพยากรและวัตถุดิบสามารถนำมาใช้ในการรณรงค์เพื่อการผลิตที่สะอาด  วิธีการเหล่านั้นทำให้เราเห็นภาพหรือตัวเลขโดยประมาณของวิธีการผลิตที่ไม่ยั่งยืน และช่วยสนับสนุนให้เกิดการอภิปรายเพื่อนำไปสู่การเปลี่ยนแปลง

รอยพิมพ์ทางนิเวศ (Ecological footprint) เป็นการวัดพื้นที่ที่สนองตอบความต้องการทางด้านวัตถุดิบทั้งหมดในรอบหนึ่งปีของเรา รวมถึงพื้นที่ที่ใช้เพื่อรองรับของเสียที่เกิดขึ้นในรอบหนึ่งปีของเราด้วย  ผลที่ได้ถูกนำเสนอในรูปของ “รอยพิมพ์” บนแผนที่  จากการประมาณการในระดับโลกพบว่า มนุษย์บริโภคมากกว่า 1 ใน 3 ของที่ธรรมชาติสามารถผลิตได้ทัน และตัวเลขจะสูงกว่านี้ในประเทศอุตสาหกรรม  ดังที่กล่าวไปตอนต้นแล้วว่า ถ้าคนในส่วนอื่นของโลกบริโภคและปล่อยของเสียแบบเดียวกับประชากรในทวีปอเมริกาเหนือ เราต้องมีดาวเคราะห์โลกมากกว่าสองดวง จึงจะรับมือกับสถานการณ์นี้ได้